Eigenlijk is ze pas net teruggekeerd in de jazz-business, na een uitstapje van twaalf jaar naar Amerika.

Barnes woont nu weer in Den Haag. Daar ging ze vorig jaar de samenwerking aan met de Haagse jazzformatie Equinox. ‘Een kwintet met een sterk toekomstbeeld. De bandleden weten wat ze willen’ vertelt Barnes over de telefoon. ‘Ze zijn jong en energiek. Iedereen voelt zich verbonden met elkaar. Maar het meest bijzonder: het is alsof je naar een jazzband uit de jaren vijftig luistert.’

De jaren 50, daar verlangt Barnes weleens naar terug. ‘Het gedegen jazzgeluid van de jaren 50 is voor mij heel belangrijk. Neem Sarah Vaughan, zij is een doorslaggevend persoon in de jazzgeschiedenis. Dat wil ik laten horen aan het publiek. Muziek als die van Vaughan kun je niet verloren laten gaan. Het vormt de basis van hoe wij jazz nu kennen.’

Maar Equinox en Barnes laten zich niet beperken tot de muziek van de jaren 50. ‘Nee’ roept Barnes. ‘Dat zou niet goed zijn. We hebben allemaal een brede muzikale smaak en we besteden veel tijd aan het denken over en het kiezen van ons repertoire. We kijken net zo goed naar hedendaagse nummers die zich lenen voor de Equinox-aanpak, evenals de traditionele jazznummers die mensen associëren met de jaren 40 en 50.’

Marjorie Barnes kwam in 1975 voor het eerst in Nederland met de succesvolle groep The Fifth Dimension. De band, die een wereldhit scoorde met Aquarius/ let the sunshine in, verzorgde het voorprogramma voor Frank Sinatra in het Concertgebouw in Amsterdam. In 1980 kwam ze terug naar Nederland als Broadway-ster in de musical Bubbling Brown Sugar. In 1981 trouwde ze met danser Ricardo Sibelo. Haar huwelijk was de reden om in Nederland te blijven. Drie jaar later begon ze haar carriere als zangdocente. Eerst aan het Hilversums conservatorium, later aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.

Hoewel ze nu al lang geen les meer geeft aan de conservatoria, blijft Barnes een didacticus. ‘Lesgeven heeft er bij mij altijd ingezeten. Toen ik naar Amerika terugverhuisde om voor mijn moeder te zorgen ben ik ook het onderwijs in gegaan. Ik stond hele dagen voor de klas. Het gaat erom dat je iets kunt overbrengen. Of je nu iets uitlegt aan leerlingen of een liedje zingt voor publiek.’

Presentatie, daar draait het om volgens Barnes. ‘Muziek maken is een 360-graden-ding’ zegt ze. ‘Dat betekent niet alleen dat je het nummer perfect zingt, maar dat je ook een verhaal moet vertellen aan het publiek. Voel je je verbonden? Gelooft het publiek je? Heb je een klik met de band? Mooi.’

Maar wanneer is een liedje goed? ‘Als ik het zing’ roept Barnes lachend over de telefoon. ‘En’ gaat ze door ‘als een nummer onthouden wordt, als het een klassieke jazzsong wordt.’ Als voorbeeld noemt Barnes de standard Here’s to Life uitgevoerd door de Amerikaanse jazzzangeres en -pianiste Shirley Horn. ‘Mijn favoriete nummer. Shirley Horn weet waar jazz over gaat.’