Ack van Rooyen (geboren als Arie van Rooijen in Den Haag, 1 januari 1930) is in ons land waarschijnlijk de trompettist met de langste staat van dienst. Al vroeg pakt hij de bugel op als lid van een Haags muziekkorps waarvan zijn vader bestuurslid is. In de loop van zijn carrière hanteert hij, naast de trompet, het instrument steeds vaker en ten slotte wordt het alleen maar de bugel (ook wel aangeduid met de internationale term fluegelhorn). Als voornaamste inspiratiebron geldt voor hem Clifford Brown. Over een van diens opnamen merkt hij op: “Daar heb je mijn idool te pakken. Zo hoort het. Alles erin. Zijn toon is zo prachtig en rond. De notenkeus, zijn geluid, het is allemaal eerlijk. Er zitten geen foefjes in en geen trucjes. De eerste keer dat ik hem hoorde, was ik meteen ondersteboven. Dat ben ik nog steeds. Een leergang, een voorbeeld voor iedereen. Alles goed. Die frasering en die andere tongtechnieken, nou nou.” Zelf geen leider zijnde, is hij een veelgevraagde solist in vele orkesten, vooral in Duitsland. De Britse trompettist Ian Carr, die vele jaren naast hem stond in het United Jazz + Rock Ensemble, zegt over hem: “One of the most lyrical soloists, he plays with extraordinary fluidity and flexibility, producing immensely long lines and bubbling streams of triplets. He is all quicksilver and wit, and his solos seem as natural as birdsong.” (Rough Guide To Jazz, 2004)
Ack van Rooyen heeft de Blijvend Applaus Prijs 2017 ontvangen. De Prijs wordt toegekend op voordracht van de jury bestaande uit Mijke Loeven, Bert Vuijsje en Ditmer Weertman.
De jury over Ack van Rooyen: “Hij is sinds tientallen jaren een van de beste Europese jazzmusici met een imposante loopbaan in Frankrijk, Duitsland en Nederland achter zich. In zijn 88ste levensjaar is hij nog muzikaal actief en onverminderd creatief. Toch is Ack van Rooyen, waarschijnlijk door zijn niet aflatende bescheidenheid, nog altijd bekender onder muzikanten dan bij het publiek.”
