Van jongs af aan hoorde Floriaan thuis jazz en klassieke muziek en vanaf 5-jarige leeftijd vroeg hij al naar cd’s van Charlie Parker en John Coltrane. Het werd al snel duidelijk dat hij saxofoon zou gaan spelen.

Na een paar jaren les begon Floriaan zich op jazz te richten en won prompt, amper 12 jaar oud, een tweede prijs in het nationale Prinses Christina Jazz Concours. In de volgende jaren maakte hij deel uit van een groep jonge beloftes onder leiding van Robert Veen waarmee hij op vele podia speelde, waaronder vier maal het North Sea Jazz Festival. Met deze “New Arrivals” won hij in 2006 het Prinses Christina Jazz Concours.

In mei 2014 behaalde Floriaan cum laude zijn masterdiploma met onderscheiding aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag waar hij studeerde bij John Ruocco, Toon Roos en Rolf Delfos. Tijdens zijn studie vertegenwoordigde hij het KC bij de IASJ Meeting 2011 in Sao Paulo (Brazilië) onder leiding van Dave Liebman en werd hij in 2010 als solist uitgeroepen tot winnaar van de Leidse Jazz Award en genomineerd voor de prestigieuze Deloitte Jazz Award. In 2012 en 2015 maakte hij studiereizen naar New York City.

September 2012 bracht Floriaan zijn debuut-cd ‘Flo’s Flow’ uit op Challenge Records met een droomformatie van pianist Karel Boehlee, bassist Jos Machtel en drummer Willie Jones III. Door pers en publiek werd deze lovend ontvangen. Verder heeft Floriaan gestudeerd bij en/of het podium gedeeld met onder andere Chris Potter, Roy Hargrove, Aaron Goldberg, Benjamin Herman, Peter Beets, Rik Mol, Juraj Stanik, New Cool Collective, Frank McComb, Slide Hampton, Reuben Rogers en Gregory Hutchinson.

“Het gemak waarmee Wempe speelt is verbluffend, zo lenig, zo frivool. De saxofonist toont een eigen handschrift en dat kan alleen nog maar karakteristieker worden.”

Jan Jasper Tamboer, Jazzism

“Wempe’s geluid is krachtig en beheerst, onderscheidend en soms verwijzend naar grote namen als John Coltrane, Joe Lovano en Joshua Redman.”

Peter J. Korten, Jazzflits

(foto: M. vd Broek)

Alexander speelde als jongen piano, klarinet en altsaxofoon. Hij begon een klassieke studie op de altsaxofoon aan de Indiana University (onder Eugene Rousseau), maar stapte al gauw over op de jazz en de tenorsaxofoon en studeerde daarin aan William Paterson University. Hier kreeg hij les van onder andere Harold Mabern, Rufus Reid, Joe Lovano, Gary Smulyan, Norman Simmons en Steve Turre.

Hij toerde met Charles Earland (opnames met Earland verschenen in 1991 onder de titel ‘Unforgettable’) en speelde in clubs. In 1991 werd hij tweede (nummer één werd Joshua Redman en nummer drie Chris Potter) op de Thelonious Monk International Jazz Saxophone Competition. Hij werd snel gecontracteerd en al in 1992 verschenen twee paar albums als leider, ‘New York Calling’ voor Criss Cross Records, en ‘Straight Up’, voor Delmark. In de jaren erna kwam hij elk jaar met een of meerdere albums die allemaal goed werden ontvangen, zoals ‘Mode for Mabes’ (1998, ‘album-pick’ bij Allmusic) en ‘Man With A Horn’ (1999). Hij werkt sinds 1997 met het sextet ‘One for All’, een groep met trompettist Jim Rotundi, trombonist Steve Davis, drummer Joe Farnsworth, bassist Peter Washington en pianist David Hazeltine die speelt in de geest van Art Blakey’s Jazzmessengers. Met deze band heeft Alexander inmiddels een twintigtal albums opgenomen (2017). Verder werkte hij met een kwartet met Harold Mabern (piano), Joe Farnsworth (drums) en wisselende bassisten. Met de Zwitserse pianist Stewy von Wattenwyl leidt hij het Generations Quartet (met bassist Reggie Johnson en drummer Kevin Chesham)

Alexander heeft verder gespeeld met onder meer bassist Ron Carter, gitarist Pat Martino, drummer Grady Tate, saxofonist Robert Stewart en is te horen op platen van onder andere Cecil Payne, Freddy Cole, Irene Reid en Hendrik Meurkens.

Alexander is in zijn spel beïnvloed door John Coltrane, Sonny Stitt, Dexter Gordon en George Coleman.

In 2003 werd hij door Jazz Week verkozen tot “musicus van het jaar’.

(bron wikipedia)

Meer over hem op: http://www.ericalexanderjazz.com/

De in Athene geboren saxofonist, componist en arrangeur Wim Wöllner studeerde van 1986 – 1991 aan de jazzafdeling van het Conservatorium in Hilversum  bij  oa Herman Schoonderwalt, Ferdinand Povel en Frans Elsen.

In de bruisende Amsterdamse muziekscene van de jaren ’90 speelde hij in verschillende jazz, blues, soul formaties. Met zijn band “Wim Wöllner’s Inner City” met de Amerikaanse jazz en blues zanger Richard Ross speelde hij op tal van festivals in Nederland, Duitsland en België. Hij speelde veel met Jasper van’t Hof, Robert Jan Vermeulen en Jos Machtel. Met de musical “Heijermans” (Nederlands Volkstoneel, Amsterdam) toerde hij door Nederland.

Hij bleef ook in contact met musici uit de plaats waar hij op was gegroeid, Dortmund. Etno jazz legende “Bescay” en de bassist Django Kroll zijn daar twee van. In de jaren 2000-2005 toerde hij met de “Original London West End Production” van “Rocky Horror Show”. Zij hebben zo’n 1000 concerten door heel Europa gehouden.

Na 2005 verhuisde hij terug naar Dortmund, waar hij als podium muzikant meedoet met tal van projecten, zoals de “Dotown Wonder Bros.,” de Police / Sting coverband “Reggatta de Blanc”, de “Wagner Jazz Trio WannSeWolln” en producties van het theater Dortmund.

In 2013 trad hij op met een solo-programma met eigen composities. Wim Wöllner  werkt ook veel voor en met kinderen. Samen met  de musicoloog Professor Martin Geck produceerde hij de CD-serie “Professor Jeck” die talloze onderscheidingen heeft ontvangen. Ook met de band “Tochi Melo” maakt hij muziek voor kinderen.

Wim Wollner is ook actief als leraar aan de “Popschool Amsterdam” en de Universiteit van Dortmund. Momenteel is hij docent saxofoon, ensembles en jazz harmonie aan het Glen Buschmann Jazz Academy in Dortmund. Als studiomuzikant is Wim Wöllner te horen op verschillende cd-opnamen.

Hij begon zijn carrière in het begin van de 80e jaren met het illustere duo Ben van den Dungen & Jarmo Hoogendijk. Sindsdien heeft hij, met verschillende groepen, zo’n 4500 concerten in 70 verschillende landen gegeven “Jazz moet ‘danceable’ zijn en de blues moet erin zitten” zei drummer Art Blakey ooit. Het zou het motto kunnen zijn voor de muziek die Ben speelt met een aantal van zijn verschillende projecten.

Ben van den Dungen studeerde in 1988 cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Na zijn studie kreeg hij een beurs voor een post-conservatoriale studie in New York (jazz) , Cuba (Afro-Cubaanse muziek) en Colombia (arrangeren in latin-muziek). Vanaf 2000 studeerde Ben een aantal jaren klassieke Indiase muziek in Mumbai (India) bij Dhanashree Pandit Rai.

Al vanaf 1982 treedt Ben van den Dungen op als professionele musicus en heeft sindsdien meer dan 5000 concerten in zo’n 60 landen gegeven. In 1983 voegde hij zich bij de Latin Jazz groep Nueva Manteca. De groep heeft sindsdien 11 albums opgenomen en verschillende keren getourd door onder andere Noord-Amerika, Canada, de Caraïben en Zuid-Amerika. Hij startte in 1984, samen met zijn collega en vriend Jarmo Hoogendijk, het Van den Dungen/Hoogendijk Quintet en richtte samen met zijn kompaan de groep Brand New Orleans (moderne Jazz met Afrikaanse percussie) op. Met deze groepen tourde Ben vanaf 1985 door heel Europa. Vanaf 1996 speelde hij in de Louis van Dijk Superband.

Ben kreeg in de eind van de jaren negentig steeds meer interesse in de mogelijkheden van diverse wereldmuziekstromingen in combinatie met jazzmuziek.
Nadat hij in India gestudeerd had, nam hij samen met een aantal andere Nederlandse en Indiase muzikanten het album “How to be Enlightened” op .

In 2002 ging Ben in Tango Extremo spelen, een Tango gezelschap dat tango, klassieke, jazz en Braziliaanse muziek met elkaar combineert. Vanaf 2008 tourt Tango Extremo, met grote regelmaat, door de Nederlandse theaters. In 2009 tourde Tango Extremo met een speciaal audiovisueel programma in samenwerking met Latin Grammy Award winnaar Gustavo Mozzi, genaamd “Carnaval de Buenos Aires”. Dit programma had zijn première op het Carnaval van Venetië op het San Marco plein voor 30.000 man publiek. Met deze groep speelde hij over de hele wereld.

Ben componeert hoofdzakelijk voor zijn eigen groepen en de bands waar hij in speelt en heeft zo’n 80 composities op zijn naam. Hij componeerde het repertoire voor het Ben van den Dungen/Jarmo Hoogendijk Quintet, Brand New Orleans en How2Be. Ben arrangeerde stukken voor het repertoire van Nueva Manteca binnen het programma Porgy and Bess, The Westside Story en Congo Square en voor de Louis van Dijk Superband arrangeerde hij de muziek voor de programma’s The Music of Jerry Roll Morton en Three Times Louis, (Louis Armstrong). Vandaag de dag arrangeert hij voor de groep Tango Extremo en schrijft de muziek voor zijn nieuwe kwartet. Met Wim Warman arrangeerrde hij de complete Mattheus Passie van Bach voor het ensemble Tango Extremo.
Hij kreeg verscheidene compositie-opdrachten van het Fonds van de Scheppende Toonkunst waaronder voor de FraFra BigBand. Zijn muziek werd onder meer gebruikt voor het televisie-programma Keek op de Week van Van Kooten en De Bie. Vanaf 2009 t/m 2011 schrijft hij in samenwerking met Wiboud Burkens de muziek voor het cross-media orkest Motion Unlimited.

Als zoon van saxofonist Bob Rigter groeide Simon Rigter (Nederland, 1973) op in een muzikaal milieu. Op 10-jarige leeftijd kreeg hij klassiek dwarsfluitles en op 12-jarige leeftijd begon hij met de saxofoon.

Van 1989 tot en met 1996 studeerde Simon aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag, waar hij les kreeg van de bekende saxofonist/klarinettist John Ruocco. Daarna studeerde hij aan het Hilversums conservatorium bij Ferdinand Povel. In 1997 studeerde hij daar af.

Simon heeft cd’s opgenomen met Dutch Jazz Orchestra, Jazz Orchestra of the Concertgebouw, Rotterdam Jazz Orchestra, The Reeds, Curtis Fuller, Slide Hampton, John Marshall, Cees Slinger, Victor Kaihatu, Peter Beets, Ruud Breuls, Erik Doelman, hij trad op met George Coleman, Joe Cohn, Jim Rotondi, Nancy Marano, Alvin Queen, Ferdinand Povel, Ruud Jacobs, Pim Jacobs, Frans Elsen, Rob van Kreeveld, Peter Beets, Marco Kegel en hij toerde door China, Denemarken, Duitsland, Ierland, India, Israël, Jamaica, Japan en Zuid-Amerika.

Simon maakt deel uit van Jazz Orchestra of the Concertgebouw, Bop2B, Equinox en The Ruud Breuls/Simon Rigter Quintet.

Frits Kaatee begon met musiceren op 11 jarige leeftijd als accordeonist in het orkest ‘The Sunny Boys’, waar hij medeoprichter van was. Zijn eerste klarinetlessen kreeg hij van Arie Ligthart, de toenmalige banjoist van de Dutch Swing College Band. In 1956 werd de band omgedoopt tot ‘The Storktown Dixie Kids’ waarmee al in 1956 plaatopnames gemaakt werden. Frits Kaatee speelde oa. in de New Orleans Syncopaters, orkest van Andy Star, Ted Easton’s Jazzband, Dixieland Pipers, Dixieland All Stars en de Dixieland Street Paraders . In 1995 kreeg Frits Kaatee de Duketown Award. Hij speelde vele jaren vast in de Dutch Swing College Band.

Frits Kaatee concerteerde met onderstaande musici uit de USA: Bobby Hacket, Billy Butterfield, Peanuts Hucko, Jimmy McPartland, Buddy Tate, Bud Freeman, Ralph Sutton, Kai Winding, Al Grey en Curtis Fuller. Zijn muzikale voorbeelden zijn Jan Morks, Dim Kesber en Edmond Hall op klarinet, Buddy Tate en Ben Webster op tenor en Bob Wilber op sopraansax.

Ferdinand Povel heeft gespeeld met een keur aan beroemde muzikanten. We noemen de Amerikaanse Stan Getz, Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan, Art Farmer, Dexter Gordon, George Coleman, Ron Carter en de Nederlandse Soesja Citroen en Greetje Kauffeld, Ack van Rooyen, Piet Noordijk, Frans Elsen, Cees Slinger en vele anderen.

Sinds 2000 speelt hij in de band van trompettist John Marshall en in een groep met Ruud Jacobs, die ook Rita Reys begeleidt. Onderscheidingen zijn er: recent de VPRO Boy Edgar prijs, zoals vermeld, de Meerjazz Prijs van de gemeente Haarlemmermeer, Nordring Radio Solistenprijs van de Europese Radio Unie, de Haagse Jazzprijs.

In de jaren tachtig was hij lid van het beroemde AVRO radio-orkest De Skymasters en vanaf 1978 geeft hij les aan Nederlandse conservatoria.

Sjoerd komt op jeugdige leeftijd via zijn vader in aanraking met de jazzmuziek. Hij gaat met hem naar saxofonisten als Johnny Griffin, Arnett Cobb en Clifford Jordan luisteren en richt zich vervolgens na piano- en klarinetlessen op de saxofoon. Hij gaat naar het Hilversums conservatorium, waar hij les krijgt van Ferdinand Povel. Tijdens zijn studie speelt Sjoerd in diverse orkesten, o.a. Ramblers en Metropole Orkest en wordt hij lid van de New Concert Big Band o.l.v. Henk Meulgeest, nu bekend als het Jazz Orchestra of the Concertgebouw. Als sideman is hij te beluisteren bij artiesten als Greetje Kauffeld, Rita Reys en Jarmo Hoogendijk. Hij werkte ook samen met Cees Slinger en Frans Elsen. De laatste twee zijn enige tijd geleden overleden. Ook speelt hij regelmatig met pianist Rein de Graaff. Met deze groep is een CD uitgebracht, “After Hours”.

De basis van Sjoerd’s speelstijl is geworteld in de traditie van de grote jaren ’50 saxofonisten als Hank Mobley, Sonny Stitt en Zoot Sims. Zijn uitmuntende instrumentbeheersing en de rust en ruimtelijkheid die hij uit, maken hem een geliefde solist. Zijn grote voorbeeld is Dexter Gordon.